ماجرای عروسی رفتنم!!

جای دوستان خالی دعوت شدیم عروسی , من که تا لحظه آخرمطمین بودم نمیرم و قرار بود آباجی کوچیکه بره , که درست روز عروسی زنگ زد من باید برم ماموریت و خودت باید بری عروسی:|| حالا من کلاه گیس از کجا میاوردم تا مجبور نشم برم آرایشگاه !!تازه  با اون موهای کاملا پسرونه که لباس مجلسی نمیشد پوشید :||

اطراف خودمون , همه مغازه ها و حتی داروخانه ها را هم رفتم , ولی از دم همه مو برای اکستنشن داشتن و هیچ احدی محض رضای خدا کلاه گیس نداشت !! خلاصش رفتم بازار بزرگ شهر و با یک قیمت نجومی , یک کلاه گیس خریدم و...

من کلا یا کتونی میپوشم یا پاشنه تخت , , حالا اون پاشنه های ده سانت میخی تو پای من !! مگه میشد قدم از قدم برداشت . بدبختی هم مجبور بودم بپوشم , چون چندسال پیش , درگذر عروسی نوه عمه جان باتوجه به سایز پای من , همبن گیرم اومده بود کفش مجلسی و بقول خواهرم وقتی هم میپوشم , منار جمبون اصفهانم :)) مامان هم حای پارکینگ تالار ,پاک کردن جاده خاکی بغلش و من که کلا وصل به بقیه میرفنم و فقط مواظب بودم مانتوی بلند و لباسم نره زیرکفش و اسلام را کلا به فنا بدم :)) چون موهای کلاه گیس هم زیادی چتری بود و علیرغم تمهیدات , عین پرده تو صورت من , اصلا یکوضع خطرناکی بودم . اینقدر اوضاع داغون بود که پدرشوهر غروس که کلا دوبار منو دیده , و آدم بسیار بسیار محترمی هست , اومده بود دست من را بگیره و من را بسلامت به بالای پله ها و  آسانسور برسونه :)) یعنی آخر خنده بودم , اصا یکوضعی !! توی تالار هم از جام تکون نخوردم و تازه پاهامم از کفش درآوردم و خیلی شیک و راحت نشستم :)) بعد داماد نمیگفت , شاید بعضی خانوما اهل حجاب باشن و همه محرم نیستن , راه براه دلش تنگ عروسش بود و بیخبر وسط مجلس !! با توجه به نزدیکی میز ما به سن , من فقط خوشحال بودم لباسم تسبتا پوشیدست و موها مال من نیست , وگرنه با این داماد هول و دایم وسط مجلس , از اسلام هیچی باقی نمیموند :)

من عاشق اون بوق بوق آخر مجلس و بردن عروس هستم , اما خوب به دلایلی نتونستیم ما بریم و من فقط وصف آخرش را شنیدم و یاد عروسی آبجی بزرگه افتادم که بعد مراسم پدرومادرم اومدن خونه و چون من خیلی دلم میخواست برم , نشستم تو ماشین پسرخالم و اونم آخرلایی کشیدن و سرعت و منی که از لذت عشق دنیا را میکردم و خاله من که میترسید با دخترخالم مینداختن گردن من که ققنوس میترسه و امانته. منم به احترام هیچی نمیگفتم , اونم یکم کم میکرد سرعت را و بعد,  از سر کل با برادر داماد , دوباره کار خودش را میکرد , که بارآخر خیال خالم را راحت کردم و گفتم من نمیترسم خاله جون و خیلی دوست دارم . خالمم که دید از من نتیجه نمیگیره,دیکه از من مایه نذاشت و از خودش جیغ میزد که آخ مادر قلبم و وای...

پسر عمم از شیراز اومده بود و چون ماشین نداشتن , تاکسی گرفته بودن برای بوق بوق و راننده تاکسی آخر معرفت و هیجان ,,چه لایی هایی که اون نمیکشید , چقدراون شب خندیدیم . آدم گذر عمر را از پس خاطراتش میفهمه. اون پسرعمه را بار آخر مراسم پدرم دیدم . یک پسر و دختر مافوق تیزهوش داشت که همون سالها پسرش تو ۶سالگی , داشت کلاس پنجم را امتحان میداد ودختر ده سالش دبیرستان میخوند , آخرین خبری که شنیدم خانمش و بچها رفتن ینگه دنیا و جدا شدن .اونم تنها تو شیرازه . بدی فامیل زیادی بررگ همینه که از همشون خبر  نداری و گاهی بواسطه عروسی یا بعد دوبست سال عزایی با دیدن بعضی هاشون از بقیه هم خبری میگیری. اینم از این.برم تکلیفامو بنویسم که فردا پوستم کندست:))

 پ. ن : گفتم اینهمه خاطره نوشتم , اینم بگم و برم !! من راهنمایی بودم که دخترخالم ازدواج کرد , خوب یادمه سفره عقدش را آبجی بزرگم با جماعتی از دخترخاله ها با چه وسواسی چیدن و در و دیوار را از بادکنک خفه کردن و اتاق عقدشون جای سوزن انداختن نداشت . خطبه که خونده شد و عاقد بیرون رفت ,داماد اومد به عروسش هدیه بده و کردنبند بندازه گردنش , قفل گردنبند بسته بود , دادن دستش و اونم داشت تلاش میکرد از کله عروس ,گردنبند را بکنه گردنش , چقدر ما اونروز خندیدیم , اینقدر که دلدرد گرفتیم از کارهای داماد که آخر خواهرش گردنبند را به گردن عروس بست , حالا دخترشون دانشجو هست و من واقعا گذر عمر را با دیدن اون میفهمم :||